Cảm nhận về tình cảm của nhân vật ông Sáu dành cho con gái

1. Përmbledhje e ndjenjave të personazhit të z. Sau për vajzën e tij:

Hapja e artikullit: prezantoni autorin e veprës

Trupi i postës:

Përpara se fëmija të pranojë babanë e tij:

– Dashuria e fëmijëve të zotit Sau:

Nostalgjia, emocioni i takimit me ty dhe dhimbja e të qenit i refuzuar.

Zoti Sau përpiqet të qëndrojë pranë Thu-së për t’u quajtur “baba”.

Zoti Sau u zemërua dhe e rrahu i pafuqishëm fëmijën.

– Kjo është dashuria për babanë e saj:

Baby Thu refuzoi me vendosmëri të njihte Saun si babanë e saj kur pa se ai nuk dukej si personi në foton e bërë me nënën e saj.

Vajza reagon ashpër, madje paturpësisht, sfiduese për të mbrojtur dashurinë e saj për të atin.

Kështu pendohet dhe hidhet kur shpjegohet nga të huajt.

Skena e djalit duke pritur të atin dhe ndarja e përlotur.

Pjesa tjetër e tregimit

– Z. Sau shkoi në fushën e betejës dhe nuk mund të mos e humbiste djalin e tij dhe të pendohej që mundi Thu.

Para se të vdiste, Sau u përpoq ende të jepte forcën e fundit për ta kthyer krehërin, duke u kërkuar shokëve të skuadrës që t’ia kthenin vajzës së tij.

Përfundim: rivlerësoni vlerën e përmbajtjes dhe vlerën e artit.

2. Shembuj ndjenjash për ndjenjat e z. Sau për Thu:

2.1. Shembull mësimi 1 – Shembull ndjenjash për ndjenjat e z. Sau për Thu:

Kur bëhet fjalë për dashurinë familjare, njerëzit shpesh flasin për dashurinë e nënës, por ka një lloj dashurie që nuk është inferiore se ajo e babait dhe djalit. Tregimi i shkurtër “Ivory Comb” nga Nguyen Quang Sang është një histori e mirë e shkurtër që përshkruan personalitetin e personazhit dhe marrëdhënien e thellë babë-bir.

Zoti Sau, imazhi fisnik i një babai që sakrifikoi gjithë jetën e tij për të ruajtur atësinë e pavdekshme, pavarësisht se lufta ia shkatërroi pamjen, kjo ndjenjë nuk është zbehur kurrë tek ky njeri.

I mungonte, e donte aq shumë, Tetë vjet larg shtëpisë për të shkuar në luftë, Thu ishte vetëm tetë vjeç, zoti Sau shkoi në luftë për një kohë të gjatë para se të kishte mundësinë të vizitonte vendlindjen dhe të takonte përsëri vajzën e tij të parë , diçka që i mungon shumë. , ai e konsideroi si motivimin e tij për të luftuar. Por fatkeqësisht Thu nuk pranoi, duke vrapuar dhe duke kërkuar nënën e tij, duke e bërë zotin Sau jashtëzakonisht të trishtuar, të zhgënjyer dhe me dhimbje.

Dhe në 2 ditët e shkurtra që pati një pushim me të birin, zoti Sau u përpoq të mos shkonte askund, thjesht qëndroi në shtëpi me fëmijët për t’u kujdesur për të, por Thu nuk e pranoi të atin. Mendohej se kur të kthehej në shtëpi, vajza e tij do të vraponte për ta përqafuar, për të ndarë gjërat nga të cilat ai kishte qenë larg për kaq shumë kohë, por marrëdhënia babë-bir u bë e pafuqishme kur zoti Sau e goditi një herë Thu-në, më pas Thu vrapoi te ai.shtëpia e gjyshes.

Por më pas çdo argëtim duhet të marrë fund, edhe pse ai nuk është i pranuar dhe i dashur nga i biri, por me të atin, ajo periudhë e shkurtër e bën edhe atë më pak nostalgjik për djalin e tij pas 8 vitesh ndarje. Deri në momentin e ndarjes, duke e parë me përzemërsi të bijën, atij iu thye zemra. “Sytë e babait janë të pasur në dashuri, bujarë, disi të zhgënjyer, me frikë se djali i tij nuk do ta pranojë dashurinë e tij. Por atëherë ishte një forcë e caktuar që e bëri Thu-në ta thërriste me një të qarë të mbytur. Kështu puthi gjithçka që mundi, puthi plagën në fytyrën e të atit, z. janë lotët e babait dhe të birit, lotët e gëzimit dhe të lumturisë së një babai kur ndjen dashurinë prej mishi dhe gjaku nga fëmija i tij.

Në veçanti, dashuria e tij për vajzën e tij është se në kohën e lirë, Sau e kalon gjithë kohën duke bërë krehër fildishi për fëmijët e saj. Dashuria e Saut shprehet në mënyrë të përqendruar dhe të thellë në pjesën e pasme të krehrit.

Ndonëse ishte vërtet shumë larg djalit të tij, kur u kthye në bazë, ndjenja e nostalgjisë e përzier me mundime dhe keqardhje e përndiqte për shumë ditë pasi e rrahu të birin me inat. Zoti Sau nuk mendonte se do ta rrihte djalin e tij sepse ishte një baba i butë dhe i sjellshëm që e vlerësonte atësinë, por ndoshta ngaqë e donte djalin e tij dhe ishte i pafuqishëm, ai veproi kështu. Më pas këshilla e së bijës: “Babi kthehu, më ble një krehër fildishi!”, e shtyu të mendonte të bënte një krehër fildishi për vajzën e tij. Është shprehje e dashurisë së pastër e të thellë babë-bir.

Duke pasur fildish, ai ishte aq i lumtur, ishte i lumtur si një fëmijë që merr një dhuratë, dhe më pas vuri gjithë mendjen për të bërë krehër, për të sharruar dhëmbët, për të lustruar, për të gdhendur… me përpikëri, me zell, me përpikëri. Dashuria e fëmijës e ktheu ushtarin në një artist – një artist që krijon vetëm një vepër në jetë. Kështu, nuk është vetëm një krehër i bukur dhe i çmuar, por është edhe një krehër që bashkon gjithë atësinë fshatare, por të dashur, të thellë, të thjeshtë por të mrekullueshme!

Por lufta ishte mizore, ishte një gjë mizore që e bëri të dhimbshme marrëdhënien e thellë babë-bir, para se t’i jepte krehrin e fildishtë vajzës së tij, babai vdiq në një bastisje. Para se t’i thoshte lamtumirën djalit të tij, ai ende nuk harronte të kërkonte dikë që t’i sillte vajzën e tij në ndihmë, zotit Sau ende kujtoi krehrin dhe ia dorëzoi shokut të tij si një gjest për të dhënë jetën, një besim, për herë të fundit. .

Ndoshta lufta është ajo që na ndan nga njëri-tjetri, ajo shkakton dhimbje fizike dhe mendore te njerëzit e tjerë. Zoti Sau është me të vërtetë një baba që vuan shumë disavantazhe, por është jashtëzakonisht bujar, me gjithë zemër për fëmijët e tij. Një baba që Thu ta dojë dhe të jetë krenar për pjesën tjetër të jetës së saj.

2.2. Shembull i mësimit 2 – Shembull ndjesie për ndjenjat e z. Sau për Thu:

Nguyen Quang Sang është nga An Giang dhe kryesisht shkruan për jetën dhe njerëzit në jug. Vepra “Krehër fildishi” është vepra e tij tipike. Duke krijuar situata të papritura që janë të natyrshme dhe të arsyeshme, historia ka lëvizur për të shprehur marrëdhënien e thellë dhe fisnike babë-bir të zotit Sau.

Gjatë luftës, njerëzit duhet të pësojnë shumë humbje, disavantazhe dhe sakrifica për ndjenjat familjare. Sau u largua nga vendlindja e tij për të luftuar kur vajza e tij e parë ishte vetëm një vjeç. Pas 8 vitesh ndarje, ai kishte vetëm mundësinë të kthehej në shtëpi për ta vizituar, por për ironi të fatit, Thu e vogël nuk e njohu si babain e saj. Në minutën e parë të takimit, Thu ishte dyshues, evaziv, madje kishte frikë të ikte sepse: “vraga në faqen e djathtë është e kuqe kur preket, konvulsionet duket shumë e frikshme”. Pasi qëndroi në shtëpi, Thu refuzoi me vendosmëri ta njihte atë si baba, megjithë përpjekjet e tij më të mira për t’i afruar dhe ngushëlluar. Ka raste kur është shumë e fshehtë, thjesht thotë: “Të lutem hyr për të ngrënë”, “orizi po vlon, hiq ujin”, “Orizi po zien, është pastë”. . . Gjatë vaktit, zoti Sau mori një copë të madhe havjar, papritur vajza e tij reagoi ashpër: “papritmas e hodhi copën e havjarit në tas, orizi u spërkat në të gjithë pjatën”. Pasi u godit, Thu u kthye në shtëpinë e gjyshes së saj dhe “nuk u ngatërrua”. Kokëfortësia dhe kokëfortësia e Thu-së nuk janë tërësisht fajtore, sepse ajo është shumë e re për të kuptuar vështirësitë dhe vështirësitë në situatën e largët të luftës dhe të rriturit në familje ende nuk e kanë përgatitur atë mendërisht. Thu nuk e njohu Saun si babanë e saj, sepse ai kishte një mbresë të gjatë në faqe, ndryshe nga fotoja që bëri me nënën e tij që ajo e njihte. Kjo dëshmon se dashuria e Thu-së për të atin është shumë e thellë – ajo tregon dashurinë e saj të thellë për të atin vetëm kur është e sigurt se është babai i saj.

Mëngjesin e fundit përpara se z. Sau të largohej, qëndrimi i Thu ndryshoi papritur. Pikërisht në natën e largimit nga shtëpia, gjyshja e Thu shpjegoi për plagën. Fëmija e kuptoi, u pendua dhe u pendua shumë: “duke dëgjuar gjyshen e tij, ai rrinte i qetë dhe rrotullohej, ndonjëherë duke psherëtirë si i rritur”. Kur Sau e shikoi djalin e tij për t’i thënë lamtumirë, “Sytë e pamasë të Thu-së papritmas u valëvitën” marrëdhënia e ndrydhur babë-bir papritmas u ndez fort dhe shpejt. Thu i ​​bërtiti të atit: “Zëri i babait çau heshtjen dhe ua grisi zorrët”. Veprimet e Thu gjithashtu ndryshuan. “Unë u hodha përpjetë, duke i mbështjellë krahët rreth qafës së babait. Kështu e puthi gjithë të atin, i puthi flokët, i puthi në qafë, i puthi supin dhe madje i puthi plagën e gjatë në faqe. Të gjitha veprimet dhe qëndrimet e Thu-së janë të rrënjosura në dashurinë për babanë që ajo gjithmonë e do, e admiron dhe nuk mund të zëvendësohet. Ndjenjat e Thu janë të forta, të thella dhe gjithashtu vendimtare dhe të qarta. Në Thu, ka kokëfortësi ndaj kokëfortësisë, por ka ende pafajësinë dhe pafajësinë e një fëmije. Me një shpirt të ndjeshëm, një zemër të sjellshme dhe një zemër të mbushur me dashuri fëminore, Nguyen Quang Sang duket se ka ndjerë deri në fund shprehjet emocionale të personazhit për t’i portretizuar gjallërisht dhe delikate.

Tema e tregimit nuk është e re, por autori ia del sepse ka shfrytëzuar marrëdhënien babë e bir në situata prekëse dhe konfuze. Mënyra e zgjedhjes së rrëfimtarit, krijimi i situatave të papritura, të natyrshme dhe të arsyeshme, së bashku me përshkrimin e hollë dhe të thellë të zhvillimeve psikologjike të personazhit, veçanërisht psikologjinë e fëmijës, kanë ndihmuar tekstin të fitojë vendin e vet.

Historia e krehrit të fildishtë flet jo vetëm për dashurinë e thellë dhe të thellë atërore, por edhe e shtyn lexuesin të reflektojë dhe vlerësojë humbjet e dhimbshme që lufta u ka shkaktuar kaq shumë familjeve. Kjo është arsyeja pse ne duhet ta çmojmë jetën paqësore siç është sot.

3. Komenti për dashurinë e zotit Sau për vajzën e tij mori pikën më të lartë:

Historia “Ivory Comb” (Nguyen Quang Sang) u shkrua gjatë luftës së rezistencës kundër SHBA-së për të shpëtuar vendin, por kryesisht synonte njerëzimin në situatën e vështirë të luftës. Fragmenti “Krehër i Fildishtë” tregon marrëdhënien e thellë dhe të thellë babë-bir të zotit Sau dhe foshnjës Thu.

Pas shumë vitesh në zonën e luftës, zoti Sau u kthye në shtëpi me dashuri atërore dhe dëshirë të zjarrtë për të takuar djalin e tij. Por që në momentin e parë, ajo që donte më shumë ishte të dëgjonte të bijën të thërriste “Babi!” nuk u dëgjua. Fëmija ishte krejtësisht i hutuar, i ftohtë, duke e trajtuar atë si një të huaj. Me dashurinë e së bijës, sa më shumë që priste dashurinë e së bijës, aq më shumë e bija rezistonte qëllimisht. Kjo, duke i shkaktuar dhimbje “dy duar si t’i presin”. Kishte situata kur dukej e pamundur të mos ishe më kokëfortë, Thu duhej të thërriste “baba”. Por prapë nuk pranoi të thërriste “Babi” që priste zoti Sau.

Veprimi fëminor dhe i prerë i Thu-së për z. Sau e bëri z. A ishte kaq e vështirë të dëgjoje një “baba” nga vajza e tij e dashur.

Reagimi psikologjik i Thu është krejtësisht i natyrshëm. Thu ishte shumë i ri për të kuptuar vështirësitë që ndodhën gjatë luftës. Vetë të rriturit nuk e përgatitën Thu se si të merren me jonormalen. Vetëm në këtë mënyrë lexuesit mund të ndiejnë ndjenjat e sinqerta, të thella dhe intensive të Thu-së për babain e saj – personi që Thu njeh në foto, babai që Thu ka gdhendur në zemrën e saj nga fotografia, jo personi që Thu njihte.

Kur gjyshja e hoqi problemin në zemrën e saj, në lidhje me sfondin e mbresë, Thu e dinte se ishte vërtet babai i saj. Hidhërimi i mbytur, së bashku me nostalgjinë, mallin për të parë të atin u ndez me dhunë, me dhunë në një orë para nisjes së tij. Tingulli i “tre!” shpërtheu nga thellësia e zemrës së saj. Thirrja që i ati e kishte pritur kaq shumë vite. E qara përshkoi zemrën e të gjithëve. Zoti Sau ishte i gëzuar pa masë, pa mundur t’i mbante lotët. Duke gëlltitur, nxituar, duke u mbajtur pas babait tim, duke u mbajtur pas dashurisë që babai im kishte mall. “Ai puth gjithë babanë e tij. I puthi flokët, i puthi qafën, i puthi shpatullën dhe i puthi mbresë të gjatë në faqen e babait të tij”, “Duart më janë shtrënguar aq shumë rreth qafës, nuk duhet të mendoj”. vuri duart rreth të atit, shtriu këmbët për të përqafuar kryqin dhe supet e vogla i dridheshin.

Për një zoti Sau, ishte “babai” i parë dhe dashuria e fundit që dëgjoi nga i biri! Në zonën e luftës, ai u përpoq të bënte maksimumin, me kujdes, me përpikëri për të bërë krehrin e fildishtë. Ai vendosi gjithë dashurinë e babait të tij në të. Krehri u bë një objekt i shenjtë, një ngushëllim për të për të “zhbërthyer” dhe ushqyer marrëdhënien babë-bir. Ai shpesh “e nxjerr krehrin për ta parë dhe më pas e kreh nëpër flokë për ta bërë krehrin më të shndritshëm”. Dashuria e fëmijës e ka kthyer ushtarin në një artist – një artist që kompozon vetëm një vepër në jetën e tij. Përpara se të mbyllte sytë, Sau ende kujton gjallërisht krehrin që u kërkoi shokëve të skuadrës t’ia kalonin djalit të tij – gjesti i kthimit është dëshira e tij për të ruajtur përgjithmonë marrëdhënien babë-bir.

Historia “Krehër fildishi” ka prekur për të përshkruar marrëdhënien e thellë babë-bir mes zotit Sau dhe djalit të tij në situatën e vështirë dhe të mundimshme të luftës. Imazhi i krehrit të ngjitur bën që kaq shumë zemra prej mishi e gjaku të qajnë, duke pohuar vlerën e thellë njerëzore dhe bukurinë e shenjtë!